کد مطلب:33751 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:108

حقیقتا هر جا كه آدمی طعم شیرین مجاهدت را بچشد و حتی یكبار به خاطر خداوند و از سر عبودیت پا بر خواهشی بگذارد، خواهد دید كه چه تعالی ها و جهشهای نورانی و بلندی در ضمیر او پیدا خواهد شد.

من اراد نیل الدرجات العلی فلیغلب الهوی (غرر الحكم)

به واقع در كار سلوك هیچ عملی موثرتر از این گونه مجاهدتها و ترك خواهشها نیست. هیچ امری كار سازتر از گذشت نیست. همان كه خداوند فرمود كه:

لن تنالو البر حتی تنفقوا مما تحبون (آل عمران، 92)

یعنی باید پا بر سر محبوبها گذاشت تا بر (پاكی و نیكی و تعالی) نصیب انسان شود. مولوی غزلی دارد با همین مضمون و محتملا الهام بخش غزل فوق الاشاره ی حافظ:

اگر دل از غم دنیا جدا توانی كرد
نشاط و عیش به باغ بقا توانی كرد

و گر به آب ریاضت برآوری غسلی
همه كدورت دل را صفا توانی كرد

ز منزل هوسات اردوگام پیش نهی
نزول در حرم كبریا توانی كرد كرد (...)

ولیكن این صفت رهروان چالاك است
تو نازنین جهانی، كجا توانی كرد

[صفحه 323]

نه دست و پای اجل را فرو توانی بست
نه رنگ و بوی جهان را رها توانی كرد

(دیوان كبیر، غزل 959)

مجاهدت یعنی همین پا نهادن بر خواهشها، دست از نازنینی كشیدن و با خویشتن خشونت كردن و بر خود سخت گرفتن و بر خلایق آسان گرفتن و شفقت ورزیدن و رنگ و بوی جهان را رها كردن و دست و پای امل را فروبستن. این مجاهدت، شرط ورود به وادی هدایت الهی است و مقدمه ای تضمین شده برای دستگری و هدایت خداوند می باشد.

مادر بتها، بت نفس شماست

سر حلقه ی بتها همان نفس آدمی است كه به انسان از هر موجود دیگری نزدیكتر است و لذا آدمی با او بیش از هر موجود دیگری ملاطفت می ورزد و مسامحه می كند. در حالی كه باید با او سخت گیری بیشتر كند.

اعدی عدوك نفسك التی بین جنبیك (بحار الانوار، ج 70، ص 64)

اگر سالك از این عقبه ی دشوار بگذرد و حق مجاهدت در راه خداوند را بگزارد، البته ثمرات نیكوی آن را نیز خواهد چشید.

صفحه 323.